Stanisława Knasiakowska (1910-1992), była pierwszą sekretarką reaktywowanego po II wojnie światowej Państwowego Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum. W dokumentacji szkoły zachowała się o Niej opinia dyrektora Józefa Sobczaka z dnia 20 czerwca 1968 r. o następującej treści: „... Należy do pracowników zdyscyplinowanych, bardzo uczciwych i zdolnych. Jako sekretarka, a następnie jako księgowa szkoły, wywiązywała się zawsze ze swych obowiązków wzorowo. Pracując przez 23 lata zżyła się bardzo ze szkołą, ze swą pracą i obowiązkami, nie szczędząc czasu i sił dla dobra młodzieży i szkoły”.

Po wojnie stopniowo zmieniał się model i charakter pracy woźnego. Funkcję tę w większości sprawują obecnie kobiety. Zanikł też ubiór woźnego – mundur, który czynił go widocznym w szkole. Woźnym szkoła zawdzięcza ład i porządek. Oni dbają o spokój i bezpieczeństwo uczniów, obsługują wszelkie szkolne uroczystości i imprezy. Dobry woźny, obok nauczyciela, spełnia rolę wychowawcy młodzieży.
Tak wspominają przedwojennego i pierwszego powojennego woźnego absolwenci liceum:

„Stanisław Koliński (1904-1984), woźny, „Kolińsiu”, doskonały gospodarz, mieszkający w gmachu szkolnym. Dzielnie pomagał dyrektorowi („Ja i pan dyrektor postanowiliśmy”).W czasie klasówek z matematyki i języka polskiego, poproszony, przedłużał czas lekcji o 1-2 minuty”.

„Mieliśmy szczęście spotkać i poznać jeszcze przedwojennego woźnego, Pana Kolińskiego. Sympatyczna i budząca powszechny szacunek postać starszego Pana w nieodłącznym, czarnym mundurze ze srebrnymi guzikami była jakby reliktem minionej epoki”.