- Read Time: 6 mins
W tym roku przypada 75. rocznica utworzenia na terenach okupowanej Polski zorganizowanego i sprawnie działającego organu, jakim było Państwo Podziemne, jedynej legalnej władzy , uznawanej przez zachodnich aliantów w czasie II wojny światowej.
Historia powstania Polskiego Państwa Podziemnego miała swoje początki w ostatnich dniach obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku. Propozycję kontynuacji walki i oporu metodami konspiracyjnymi sformułowano na spotkaniach między władzami cywilnymi Warszawy – prezydentem Stefanem Starzyńskim, Radą Obrony stolicy i gen. Juliuszem Rómmlem – wojskowym dowódcą obrony Warszawy w dniu 25 września 1939 roku. W nocy z 26 na 27 września 1939 roku powstała w oblężonej Warszawie Służba Zwycięstwu Polski – konspiracyjna organizacja wojskowa, mająca toczyć walkę przeciw okupantom. 13 listopada 1939 roku została przekształcona w Związek Walki Zbrojnej (ZWZ), podlegający Rządowi RP na uchodźstwie. W ten sposób zachowano ciągłość polityczno-wojskowej kontynuacji władz Rzeczypospolitej Polskiej i pośredni wpływ władz państwowych na sytuację w kraju. 14 lutego 1942 roku generał Władysław Sikorski przekształcił ZWZ w Armię Krajową(AK). Jej komendantem głównym został mianowany generał Stefan Rowecki, w kampanii wrześniowej dowódca Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej, autor wojskowego podręcznika walk ulicznych. Utworzenie AK miało służyć scaleniu wszystkich grup wojskowych, podległych do tej pory różnym, podziemnym ugrupowaniom politycznym, w jedną organizację podległą rządowi RP na uchodźstwie. Jesienią 1941 roku do ZWZ należało 40 tysięcy żołnierzy, pod koniec 1942 roku AK liczyła ich już około 200 tysięcy. Była to największa podziemna armia w okupowanej Europie.